إهداء للغايب
أنا واحده ماتت
جايه من الصفحه اللى فاتت
نازله من حبر القلم
من غير نغم
ما تستعجلش على رزقك
النغم جاى ورايا
جاى معايا
لكن فى الأول لازم تفرد وشك
بصّ حواليك كده
حتلاقى الدنيا مش متأكده
من الوزن والقافيه
لا الحزن بيموّت
ولا السعاده صافيه
جو الدنيا ضبابى
ولا حدّ حاسس بحضورك
ولا حدّ حاسس بغيابى
مش عاوزاك تتكلم
انت حتنـزل على السلم
حتشوفنى واقفه
باحضّر لك فطورك
حتقول لى : “صباح الخير”
تطلع من باب البيت
تلقانى جايّه أزورك
ببلوفر أخضر مفتوح
من تحته بلوزه رمادى
حتقول لى : “أهلاً وسهلاً”
مش مسموح أصلاً … بالحزن
ممكن تاخد حضن
من غير ما تموت
أنا قلت أفوت
اكمنّك مش ماسِك نفسك
والأوهام بتعاكسك
وكأن الدنيا بقت عكسك
والا انت اللى عكسها
وهى اللى مش ماسكه نفسها
انزل فى الشارع …
تلقانى عند الفكهانى
باجيب لك تفاح
- نفسك فى ايه تانى -
أنا فى العربيه معاك
فى الكرسى الورّانى
أمال فاكر ايه نجّاك
ممكن تطلبنى على التليفون
ممكن أقعد ويّاك …
نتكلّم
ممكن تزهق منىّ …
وتسلّم
وأروّح لسمايا
وتروّح لسماك
ممكن ما تشوفنيش غير فى الشباك
بين الورد البمبه
أو قاعده بقميص كستور على طرف الكنبه
أو طفله يتيمه بتلعب
أو شابه بتتعب
أو مستنيه الأتوبيس فى العتبه
أو راكبه الأتوبيس لمدينة الطلبه
أو بافرش فى الشمس كليم
أو بانفخ بشويش فى بخار طالع سقف المطبخ
وانا واقفه باشيل الريم
ممكن اجيلك زىّ الجنيّه
لمّا تنادى عليا
وانت بتغسل وشّك بالميه
أو مع أول ضىّ
لمّا تشم النور مع لسعة برد الفجريه
أو لمّا تخاف ع الدنيا
وتجسّ قورتها علشان تعرف حرارتها
تطلع سبعه وتلاتين
وايديك بتزوّد شرطه
أو لمّا تحضّر بالليل الشنطه
قبل الطيّاره بساعتين
وبتسأل نفسك – أنا رايح فين
انت ساعتها فى حلم
ولازم تصحى
لازم تعرف انّك رايح بكره … لبكره
والحزن ماهوش للشعرا
والموت مش حزن
و الموتى … مش صوره وذكرى
لازم تفرح بالفكره
انك عايش
وانك حتعيش
وان مفيش فى الدنيا “مفيش”
أنا عايشه معاك
ويّا النغم اللى فى قلبك
والنور اللى ملاك
وملاك موتك
وملاك عشقك
ايّاك تستعجل رزقك
رزقك جاى لك جاى لك
وانا حاستنّاك
فى الحلم الجاى
أمين حدّاد
No comments:
Post a Comment